Pliszka się z pawiem sprzeczała:

Piękny masz ogon - nie powiem...

Nie wiem, jednak, czy bym chciała

Taki kłopot mieć na głowie.

Ciężar to zbyt niepraktyczny,

Jakże trudny w utrzymaniu

Widok - owszem - idylliczny,

W guście twej umiłowanej.

Lecz ja szare wolę piórka

Nie wołają - Hej! - z oddali

Lepiej się sprawdzają w chórkach...

Pliszka swój ogonek chwali.

Jadła Natalka rosołek,

Przy długim dębowym stole

I zanosiła się płaczem

Różowym, jakże inaczej…

Natalka wielbi różowy

– Różowy i masz ją z głowy –

Inne kolory już rzadko…

Róż w ciemno biorę na świadka.

Nie mogłem strawić jej żalu,

Zwłaszcza, że utkwił w realu.

Różowy płacz serce ściskał,

Różową fontanną tryskał.

To śmieszne. Rosołek w różu?

Gustu poczucie się burzy,

Bo gust w tej bezguścia dobie

Jak mumia czułby się w grobie.

Czas wspominając miniony

Wyłby jak duch potępiony,

Soprany by sprzedał za basy,

Błękitu robił zapasy…

Cóż rosół winien był? Przecież

Pożywny i smaczny, że cię...

Żeby przyprawiać go różem

Tego nie zniesie nikt dłużej.

Natalko! Zjedz już ten rosół.

Wzniosłem na szczyt się patosu,

Niczego przecież nie zmieni

Różowy płacz do jesieni.

Gdy Natalka dziś go jadła

Rozchichotał się rosołek,

Aż jej łyżka w talerz wpadła.

A to szelma i wesołek!

„Czy to ładnie żeby danie

Śmiechem - ot tak - wybuchało?

- Pyta, a na pożegnanie -

Figlarz z ciebie, jakich mało.

Już nie będę ciebie jadła,

Nie chcę zostać ochlapana.

Chyba nie chcesz bym zasłabła…

Nie wypada! Proszę Pana!

Wolę, żeby grzeczna zupka

Niespodzianek nie robiła,

Nie spróbuję więcej ‘czubka’

Nawet, gdybym sto lat żyła!

Nawet gdybyś jedynakiem

Do niedzieli się gotował,

Choćbyś nie wiem jakim smakiem

W wielkim garnku się przechwalał,

Już nie będziesz ulubionym…

Śmiać nie będziesz się bezkarnie,

Choćbyś niskie bił pokłony,

Od tej pory będziesz marny”.

Odtąd jej pomidorówka

Jakby bardziej smakowała,

Czułe słała zupce słówka…

‘Śmieszka’ odtąd za nic miała.

Na dnie rzeki nie tak dawno rzecz się działa,

Której to już może dzisiaj mniejsza o to.

Z młodą rybką, co się wydać zamierzała,

Leszcz opisał sytuację taką oto:

Pan jest raczej niepoważny Panie Sumie,

Pan wyraźnie do ożenku nie gotowy,

Mówi płotka, bo pogodzić się nie umie,

Że zamęścia, choć go pragnie nie ma z głowy.

Tak starała się, tak chciała go za męża…

Sum to partia, którą nie pogardzi płotka

Bo nie trzeba nie wiem z czego mieć oręża…

Może szczęście kiedyś jeszcze płotkę spotka.

Sum zazwyczaj do ruchliwych nie należy,

Na dnie rzeki – jak to sumy – wyleguje

Ale z płotką, kiedy spotka – bądźmy szczerzy –

Bez wahania moc wigoru wypróbuje.

Ale żeby zaraz śluby i tak dalej…

Lepiej – płotko – żebyś sumom dała spokój.

Popłyń mała w trzcin azyle i zaszalej;

Ten już stary, pewnie bielmo ma na oku.

Zakochała się śliwka w granacie.

To, co najmniej mezalians – ktoś powie.

Tyle było w miłości temacie…

Taka z trudem się mieścić chce w głowie.

Lecz, czy to – inny rzekł – niemożliwe?

Miłość chadza różnymi drogami.

Choć się głosy zdarzają życzliwe,

Szanse marne a droga ze łzami.

Skoro sprawa jest z tych beznadziejnych,

Niesądzony im Marsz Mendelsona,

Nie zachwyci przyjęcie weselne,

Nikt nie powie – gdzie on, tam i ona…

Śliwce łatwiej by było ze śliwką,

Granat pewnie by wolał z granatem…

A to kończy się zwykle pokrzywką;

Spisze śliwka granata na stratę?

Pluskwa domowa z Turkuciem podjadkiem

Bandę nad bandy stworzyli ukradkiem.

Kto ich namówił? Teorii jest kilka.

Skąd pieniądz mieli? Spokój. Jeszcze chwilka…

Z insektów wsparciem, a było ich wiele,

Przegnali mrówki, pszczoły, ważki, trzmiele.

Wciornastkom, stonce, karaluchom, kleszczom

Przyznali rangi… Tak. To brzmi złowieszczo…

Ze wsparciem brudnej propagandy knuto

Nikczemność każdą opłacając suto,

By kraść, jak mówią podwórkowe śpiewki,

Strasząc kijami, rozdając marchewki.

Turkuć pilnował, aby żaden motyl

Ani ciem rzesze nie czyniły psoty,

By ich podawać nie mógł nikt kontroli,

Ni szpilki w szprychy wkładać – jak kto woli.

By w poczynaniach bezkarnie swawolić

– Nie mogli sędziom na wolność pozwolić –

Posłusznym szyto ocieplane buty

Co miało gasić tlące się wyrzuty.

Lecz żadne szczęście nie umie trwać wiecznie.

Prędzej, czy później, a w bajce koniecznie,

Koło fortuny na chwilę omdleje…

Kran się zepsuje… mleko się rozleje…

Po latach przyszła na Matyska kryska.

Zabrakło węgla, i drożyzna tryska…

Złudne nadzieje szybko się rozwiały;

Pasikoniki pluskwę precz przegnały.

Turkuć próbował jeszcze wiarę niańczyć

Zagrzewał armię zgłodniałej szarańczy,

Ale nikt nie chciał już tych bredni słuchać

Po bandzie cisza ślad zamiotła głucha.

A gdyby komuś - zapewne przypadkiem -

Przyśnić się chciało – że był tego świadkiem,

Że z wyobraźnią w dobrą stronę bieży –

Tyle mu powiem, i jak chce niech wierzy.

Pluskwa domowa z Turkuciem podjadkiem

Bandę na wspólnym stworzyli podwórku.

Kto ich namówił? Kilka jest teorii.

Skąd pieniądz mieli? Tego też nikt nie wie.

Z pomocą równie paskudnych insektów

Przegnali mrówki, pszczoły, ważki, trzmiele.

Wciornastkom, stonce, kleszczom, karaluchom

Przyznali rangi fachowców w tematach…

Zawsze ze wsparciem brudnej propagandy,

Każdą nikczemność opłacając suto,

W kradzieżach sprawną zawiązali klikę

Zaopatrzoną w kije i marchewki.

Turkuć pilnował, aby żaden motyl

Ani ciem rzesze im nie przeszkadzały,

By ich podawać nie mógł nikt kontroli,

Nikt nawet szpilki nie mógł wsadzić w szprychy.

By z bezkarności korzystać dobrodziejstw

Sąd należało odsadzić swoimi.

Liczne profity uspokoić miały

Tlące się czasem sumienia wyrzuty.

Lecz żadne szczęście nie umie trwać wiecznie.

Prędzej, czy później, w bajce czy w realu

Koło fortuny zatnie się i klapa…

Kran się zepsuje… mleko się rozleje…

Po latach przyszła kryska na Matyska.

Zabrakło węgla, straszyła drożyzna…

I się podwórko zmieniło w pustynię;

Pasikoniki pluskwę precz przegnały.

Turkuć próbował jeszcze sam podgryzać,

Zagrzewał armię zgłodniałej szarańczy,

Ale tych bredni nikt już słuchać nie chciał;

Marnie skończyła podwórkowa banda.

Gdyby ktoś dostrzegł jakieś podobieństwo

Do spotykanych nad Wisłą przypadków,

Że ma – i dobrze - bujną wyobraźnię,

Tyle mu powiem i, jak chce niech wierzy.