O Honoratce pragnę wersów kilka...

Imię to dzisiaj w Polsce rzadkie raczej

A chciałbym, żeby stało się inaczej

Bo Honoratka to słodycz - to „Milka”.

I choćby nawet nieco piegowata,

Lecz serce wielkie jak stodoła miała,

Więcej by niż te urodziwsze dała

Bo jedna tylko Święta Honorata.

Na Honoratkę czekać warto długo

Tak jak na wszystko, co czekania warte,

Szczególnie, kiedy serce nie jest sługą

I na tę jedną tylko jest otwarte.

Mnie nie przeraża taka wizja świata,

W którym co drugi kwiat to Honorata.

Barwnym motylem siądę na ramieniu

Byś mnie odpędzić nie miała ochoty.

Myśli splątane... Czarne miauczą koty...

Marzeniem... kąpiel w strumieniu spełnienia.

Urody blaskiem upojony prawie,

Wręcz uwiedzione zmysły będę cieszył,

Wzrokiem wciąż - wybacz - niczym łotr bym grzeszył,

Pokutę w spadku przyszłości zostawię.

Na szyi słodki pocałunek złożę

Choć ty się o nim - przecudna  - nie dowiesz

I wiem, że nigdy swoim  nie odpowiesz...

O każdej chciałbym cię podziwiać porze.

Tylko motylom wolno być tak blisko

Twym ciepłem grzać się...  Cóż to za zjawisko!

Styczeń bez śniegu martwi wszystkie dzieci,

Przed dąsem - choćby - nic ich nie powstrzyma

Bo bez bałwana...? Co to jest za zima?

O świecie w bieli chcą pisać poeci.

Nareszcie śnieży, odżywa nadzieja,

Że już za nami ponury cień grudnia,

Że już przybędzie nieco popołudnia,

Choć droga śliska, choć grozi zawieja.

Obawa drobna w sercu mym się rodzi

Bo posadziłem w ogrodzie wisterie

A precyzyjnie, to wisterii serię,

Mroźniejszy podmuch tym pięknościom szkodzi.

Może zbyt dużo od zimy wymagam...

Mrozie bądź łaskaw i nie szalej. Błagam!

Smutkami szastać Po co? To niezdrowe.

Depresja męczy - mówiąc między nami.

Niech pesymista mi na to odpowie

Na zysk niech przykład choćby skromny da mi.

Wiecznie zmartwionych nigdy nie zrozumiem,

Co ślą, to echem wielokrotnym wraca;

Chętnie smutasa przekonam, jak umiem

Choć to Syzyfa ulubiona praca.

Tak mało w życiu dni pełnych radości,

Złe przepowiednie szczepią nas goryczą

I choć podpadnę tym wybuchem złości:

A niech je diabli... Na co takie liczą?

Smutki bym wyższą od najwyższej tamą

Odgrodził chętnie, albo - taką samą.

Nad Dolistowem dzień wstaje zaspany,

Nieśmiały wczoraj wiatr się rozzuchwalił,

Styczeń nieśmiało własne liże rany,

Trwoży prognozą dawnych mrozów fali.

Śnieżną zadymką zaledwie postraszył

Już lisie tropy obok kocich śladów

Świadczą, że smaczny kąsek gdzieś się zaszył

I nie zamierza udzielać wywiadów.

Na wielką szuflę czekają chodniki

Kierowcom zrzedły dziarskie dotąd miny,

Kobietom radzę złote zdjąć kolczyki

Bo mróz się czai - uszy zmarzną sine.

A ja się cieszę z tej bieli styczniowej

Choć odśnieżanie na mojej jest głowie.

Na dworze cisza, żaden ptak nie śpiewa,

Smutny bez liści ogród śpi zmęczony...

Nie wiem, czy słodkie sny choć czasem miewa,

Gdy wiatr owiewa drzewa z każdej strony.

Pod kołdrą z puchu zasłaną przez styczeń

Sen się okaże spokojniejszy znacznie

To święto niemal - to spełnienie życzeń;

Biała się zima od tej pory zacznie.

Taka się właśnie już od lat nam śniła;

Pod śniegiem wszystkim liliom jak w futerku,

Kreacją z płatków i mnie ożywiła,

Choć stary jestem, wziąłbym ją pod rękę.

Cisza na dworze wyszeptała duszy:

Dziwną się wydasz, gdy cię to nie wzruszy.

Bez czego ona się obędzie?

Pytanie szuka odpowiedzi,

Każdej z barw oko miłość śledzi

A ona cicho kwitnie wszędzie.

Prawdziwa - z niczym się nie liczy,

Pół obietnicy nie wymaga,

Strof romantycznych... szal u wagi...

I zawsze jak najlepiej życzy,

I trwa pomimo... nie w podzięce...

Żadnej słodyczy w sól nie zmieni,

Jej nie zniechęci smuga cienia.

I tyle tylko... i nic więcej.

A każdy kto innego zdania...

Chmury na niebie niech przegania.

Urodą me zmysły uwodzisz,

Wspaniale się spisał Twój malarz.

Od dawna mą duszą dowodzisz,

Dotykiem pragnienia rozpalasz.

Tak chciałbym Cię okryć sonetu

Powiewem utkaną sukienką,

By obok niemego portretu

Był tortu mych wspomnień wisienką.

Zapiszę twój urok w pamięci,

W niej przetrwa, w niej blask Twój nie zgaśnie!

Zachwytów plejada wiersz nęci,

A w rymach wciąż rodzą się waśnie:

Czy wdzięku masz więcej? Czy serca?

Znów będzie potrzeby rozjemca.

Ludzie, o których trudno bez patosu...

Nawet, gdy patos był im nie do twarzy,

W pomnik się zmienią by słuchać ich głosu.

Ktoś musi przecież pozostać na straży.

Bo społeczeństwa pamięć mają kruchą.

Wobec cnót dawnych bezduszne się stają,

Co niewygodne ciszą karmią głuchą,

Od kart historii posłuchu żądają.

I tylko to, co w brązie uwiecznione

Młodym przypomni, komu wdzięczność winni,

W którą wzrok trzeba pokierować stronę

By zawsze byli mądrzy, piękni, silni.

Godny wśród godnych - róża pośród kwiecia -

Kardynał Stefan - Prymas Tysiąclecia.

Choćbym im kazał w poniewierce

Zaledwie kilka chwilek przeżyć,

I tak mi zdejmą ciężar z serca,

Że muzom służę – mógłbym wierzyć.

Wiem. Nie zostanę tym poetą,

Co się przenośnią w dusze wciska,

I nic, że idę drogą nie tą…

Nie dla mnie sława, blichtr, igrzyska.

I tak zostanę rymom wierny,

Nad sylabami będę ślęczał,

Bo choćby efekt był mizerny

Przed modą się nie skłonię. Ręczę.

Chcę się sonetu formą cieszyć;

Wciąż po staremu wolę grzeszyć.

Ciągle piszę i piszę, rymy wciąż się kłębią w głowie.

W aurze sonetów wiszę, szukam słów po każdym słowie.

Nie wiem jak długo jeszcze w poezji wytrwam przetargu,

Mszczą się dziś na mnie wieszcze, za szkolne lata letargu.

Myśl moja wciąż sprawniejsza, czy coś mi w mózgu pstryknęło?

Debiutu trema mniejsza, kompleksy licho już wzięło.

Nie cierpię ortografii! Komputer ciąg słów zapisze,

Błąd poprawiać potrafi, ja stukam tylko w klawisze.

Wordzie mój drogi, – dzięki, że mnie tak wiernie wspomagasz,

Już nie dręczą mnie lęki, z błędami dzielnie się zmagasz.

Nikt by zdań nie przeczytał, bazgrzę jak kura pazurem,

Dziś krytykę bym łykał, cierpiałbym pod jej chórem.

Bez ciebie by nie przetrwały, mych wierszy rymy ulotne,

Dysk pamięci mam mały, raz jeszcze – dzięki! Stokrotne!

Och! Jak me zmysły uwodzisz!

Dzielnie się spisał Twój malarz.

Odkąd mym sercem dowodzisz,

Dotykiem żądze rozpalasz,

Okryć cię pragnę sonetu

Strofami utkaną sukienką,

Byś kiedyś zamiast portretu

Była mych wspomnień wisienką.

W pamięci ten wdzięk zapiszę,

W pliku - „uroda i baśnie”,

Pragnień akordy wyciszę,

Gdy rozkosz wybrzmi i zaśnie.

I tylko strofy w rozterce...

Urodę sławić – czy serce?

Nowe życzenia płyną w Nowym Roku

Z każdego niemal zakamarka świata

Od córki, wnuka, matki, teścia, brata,

Dobrych przyjaciół, przechodniów w amoku...

Cuda, magiczna niemal, czyni data,

Pierwszego stycznia nie uczynisz kroku

By nie doświadczyć tej magii uroku,

Za gorycz rocznej tęsknoty zapłata.

Nawet jeżeli świętujesz z doskoku,

Gdy się marzenia spełniać zechcą tylko,

Rok się okaże jedną, piękną chwilką.

Nawet na co dzień zapomniana chata

Poczuje nastrój Noworocznych życzeń,

Których obfitość zafundował styczeń.

Barwnym motylem siądę na ramieniu

Byś mnie odpędzić nie miała ochoty.

Myśli splątane... Czarne miauczą koty...

Marzeniem... kąpiel w strumieniu spełnienia.

Urody blaskiem upojony prawie,

Wręcz uwiedzione zmysły będę cieszył,

Wzrokiem wciąż - wybacz - niczym łotr bym grzeszył,

Pokutę w spadku przyszłości zostawię.

Na szyi słodki pocałunek złożę

Choć ty się o nim - przecudna  - nie dowiesz

I wiem, że nigdy swoim  nie odpowiesz...

O każdej chciałbym cię podziwiać porze.

Tylko motylom wolno być tak blisko

Twym ciepłem grzać się...  Cóż to za zjawisko!

Na dworze cisza, żaden ptak nie śpiewa,

Smutny bez liści ogród śpi zmęczony...

Nie wiem, czy słodkie sny choć czasem miewa,

Gdy wiatr owiewa drzewa z każdej strony.

Pod kołdrą z puchu zasłaną przez styczeń

Sen się okaże spokojniejszy znacznie

To święto niemal - to spełnienie życzeń;

Biała się zima od tej pory zacznie.

Taka się właśnie już od lat nam śniła;

Pod śniegiem wszystkim liliom jak w futerku,

Kreacją z płatków i mnie ożywiła,

Choć stary jestem, wziąłbym ją pod rękę.

Cisza na dworze wyszeptała duszy:

Dziwną się wydasz, gdy cię to nie wzruszy.

Wiosna się budzi, włosy rozczesuje...

Ty się nie zrywasz? W kadry nie oprawiasz?

Plant nie odwiedzisz? Jakże dziwna sprawa...

Pośród alejek mgła się smutna snuje.

W podroż żegnamy Cię dzisiaj ostatnią.

Kto by pomyślał...? Dlaczego tak wcześnie?

Dla nas zupełnie jakbyś odszedł we śnie.

Ze śmierci trudno pogodzić się matnią.

Już mnie nie spytasz - Andrzej. Co z liliami?

Lecz Ci odpowiem:  Nie gotowe jeszcze.

Jeszcze ze śniegiem przyjdą zimne deszcze,

Jeszcze się będą przekomarzać z nami.

Gdy się obsypią wielobarwnym kwieciem

Dam znać. Zawołam - Są już. Popatrz Mieciu.

Biebrza śpi jeszcze pod lodu pancerzem,

Śniegiem przykryta szybko się nie zbudzi.

Że nie upaja pięknem nie uwierzę

Choć ciągle zapał rychłej wiośnie studzi.

Mnie cieszy widok takiego spokoju.

Dusza by chciała nad nim poszybować,

Pięknem się karmić zimowego stroju,

Skoro brak skrzydeł, chęć - choć z żalem - chowam.

Za miesiąc rzeka wody swe rozleje,

Napoi wszystkie spragnione cierpienia,

Śpiące pod śniegiem obawy rozwieje;

Znów się wykluje ptaków pokolenie.

Niańką im będzie, bezpiecznym azylem

Za moment niemal, za niedługą chwilę.

Gdy na tęsknotę braknie czasu

Bo życie biegnie tylko czasem,

Bo pędzi zwykle bez popasu,

Zapomnieć łatwiej... tak tymczasem.

Czas przyjdzie - stracisz większość siły,

Ręce zadaniom nie sprostają,

Tęsknotę myśli będą szyły

Nic do roboty już nie mając.

I życie się w cierpienie zmieni...

Proroków dużo - wszyscy czarni...

Choć pod dostatkiem ma przestrzeni

Tęsknota pragnień nie wykarmi,

Więc zamiast tęsknić, wolę marzyć

Wtedy się wszystko może zdarzyć.

Z Tereską to rożnie wręcz bywa...

Na ogół jest wszystkim życzliwa.

Z niejedną i zgubić nie bieda;

Teresek nie lubić się nie da.

A każdą prócz blasków urody

Cechuje dążenie do zgody,

Lecz gdy się na kogoś już wkurzy,

Ten długie dni oka nie zmruży.

Najlepiej niech z drogi jej zejdzie

Dopóki złość całkiem nie przejdzie…

A gdy już Tereska pokocha

To zmysły twe czeka radocha

I odtąd się staniesz jej fanem,

Z Tereską się już nie rozstaniesz.

Na tyle piękna czekać warto lata.

Nakarmić trudno rozbiegane oczy,

Dusza się z taką urodą jednoczy,

Z Mrozu za wszystko jedyną zapłatą.

Tylko z kobietą konkurować może,

Ten widok zawsze dech w piersiach zapiera...

Nie wie co mówi i przegrał, do zera,

Kto się w te pędy nie znalazł na dworze.

Śpioch mógłby przespać spektakl wart oklasków

Bo wkrótce wietrzyk brylanty postrząsa

Mróz dumny z siebie znów podkręci wąsa -

Malarz spełniony: Co tam bicze z pisaku...

Ktoś inny umie cuda czynić z wody?

Niech się wykaże... Czekam na dowody.

Chwil z tobą pamięć się zaciera,

A tak bym nie chciał… tak bym nie chciał…

Tęsknota sercem poniewiera,

Spraw bym cię jeszcze kiedyś spotkał.

Gdybyś się chociaż odezwała

Może by czekać łatwiej było

Nadzieja by mi pomagała

Przetrwać… co by to nie znaczyło.

Nie myśl, że kiedyś zrezygnuję,

Że nie zawalczę już o ciebie...

Może nade mną się zlitujesz,

Walec mych pragnień nie rozjedzie...

Dlaczego zwlekasz? Nie rozumiem.

Przecież bez ciebie żyć nie umiem.

To był meteor na bezgwiezdnym niebie

Mignięcie, z tych co bywa skąpe wiecznie

Jakby jej urok mówił – nie dla ciebie…

A ty… Mariannę muszę mieć koniecznie.

Bo gdy Marianna ukaże swe wdzięki

A tych natura Mariannom nie skąpi,

Snem wiecznym zasną wszystkie chłopca lęki

Dzień bez niej odtąd łzawym deszczem siąpi.

I siąpił będzie dopóki dziewczyna

Sama nie uzna, że on wart zachodu

I, że ustala lania łez przyczyna,

Że jemu odda cały zapas miodu.

Odtąd kalendarz dni szczęśliwe liczy

Ma na kim słodycz swą Marianna ćwiczyć.

A ja lubię, kiedy zima taka śnieżna,

Kiedy drzewa ustrojone w białe czapy,

Chociaż zimno, chociaż marzną kurom łapy,

Chociaż od nas tak bezczelnie niezależna.

Bo gdy zimno musi być, niech będzie pięknie,

Niech się, chociaż moje oczy nią nasycą.

Lubię, kiedy śnieżnym puchem się zachwycą.

Na ten widok nawet twarde serce mięknie.

I nie martwi śniegu nadmiar mnie zupełnie.

Moich myśli odśnieżanie nie przeraża.

Trudno. Przecież to się tylko zimą zdarza.

Śnieżnej zimy zachciewajkę każdą spełnię.

Biały luty przypomina koni rżenie.

Dawne sanny, z tych najmilszych, są wspomnieniem.

Ktoś w lutym by marca nie czekał?

Ktoś w marcu by wyrzekł się kwietnia?

Nie spotka maj raczej człowieka

Co wyłby z tęsknoty za pletniem.

W bzów woniach durzących wędrując,

W nich miłość się czuje bezpieczniej,

Randkami maj każdy szafuje;

Któż wiosny nie prosił - Trwaj wiecznie.

Choć lilii brakuje mi w maju

Z pewnością bym sobie poradził

Poddawać się nie mam zwyczaju,

Dla wiosny bym żadnej nie zdradził.

Na wszystkie możliwe sposoby

Liliami bym maje ozdobił.

W utkany słońcem dzień marcowy - chłodny

Na długi spacer namawiają oczy.

Pies w progu czeka, równie wiosny głodny,

Chociażby nawet łapy mocno zmoczył.

Krótkimi dniami zimy już zmęczeni

Idą nad Biebrzy znane rozlewiska.

Tam śniegu płaty szukające cienia

Gdzie się zielenić zapragną pastwiska.

Żurawi krzyki tylko świadczyć mogą,

Że już niedługo, za chwileczkę niemal,

Prawdziwa wiosna jedną choćby nogą

Wkroczy, a może wbiegnąć zechce dwiema,

Wybuchnie niemal - zakochana w kwiatach -

By znów mógł sonet przebierać w tematach.

Znad Biebrzy najnowsza relacja:

Czekając jedynie pogody

Odbiera już rzeka swe wody.

Otworzy się znów restauracja.

Na gody się już bataliony 

Gdzieś w świecie szykują zapewne.

Przylecą. Zaloty wylewne

Wypełnią łąk mokre zagony.

Bekasy przybędą, sieweczki

I inne - nie zgadnę już ile -

A wkrótce, już niemal za chwilę

Bociany zakończą wycieczki.

Piórami się Biebrza wypełni

Nim księżyc ukaże się w pełni.

Marcowe słońce nadzieje rozgrzało,

Gniazdo wciąż puste, na bociana czeka,

Sroka na płocie głośno wykrzyczała

Pretensje wielkie, że wylała rzeka.

Ze sterty liści jeż nosek wychylił,

Kolce rozczesał, łapki rozprostował.

Wiosenny oddech jakby trochę zmylił:

„Chyba za wcześnie” - ponownie się schował.

Jedynie żuraw zakochany krzyczy,

Że jednak zima już chyba nie wróci,

Gniazdo zakłada i na ciepło liczy,

Ze swym sąsiadem o miejsce się kłóci.

W wiosennej aurze para się przechadza...

Po każdej zimie życie się odradza.

O wiośnie chciałem kilka rymów...

Za wiosną tęsknię jak za wiosną.

Krokusy, tylko wiosną rosną,

Tak mi brakuje ich wyczynów.

Wystraszył śnieg wiosenne kwiaty,

Spóźnią krokusów się uśmiechy.

Za nowe i za stare grzechy

Przydałyby się zimie baty.

Dobrze, że to już jej ostatki,

Choć zima wszystkim barwom wilkiem...

Wytrzymam jeszcze jedną chwilkę -

Byle nie długą. Lubię kwiatki.

A gdy się sprzykrzą wierzbom kotki

Oko znów puszczę oko do stokrotki.

Nad Biebrzą cisza. A jeszcze przedwczoraj

Żuraw się chwalił jak zawsze z patosem,

Że on najlepszy... Przenikliwym głosem

Zaświadczyć pragnął, że do godów skory.

Nadzieje w kruche skorupki złożone...

Pora zamilknąć, bo to gniazdo zdradza.

Nic nie powinno lęgom już przeszkadzać

To przecież skarby niczym niechronione.

Milczące ptaki przepełnione lękiem

Uczynią wszystko, co tylko w ich mocy

Bo groźby zewsząd a znikąd pomocy...

Co im tam sława, i pal licho z wdziękiem.

Milczeć tak będą wszystkie do jesieni,

Zlot przed podrożą ich zwyczaje zmieni.

Szarpnął się marzec w swym ostatnim tchnieniu.

Takiej sielanki nikt się nie spodziewał.

Trzydziesty pierwszy jak żaden przygrzewał

Wie, że ma wiele grzechów na sumieniu.

Bo w kalendarzu dawno prima vera

A tu gdzieniegdzie jeszcze śnieg zalega,

Znak, że się w marcu zima z wiosną zbiega,

Że obietnica smaczna, lecz nieszczera.

Powrócą deszcze wychłodzone śniegiem,

Jeszcze mróz nocą o sobie przypomni,

Jeszcze się ogrzać zapragną bezdomni,

Za wiosną listy wyślą, jak za zbiegiem.

Przyrody żadna nie pogoni data

Choć czasem w marcu kapnie porcją lata.

A skoro luty trafił już do wspomnień

Zima spełniła za śniegiem tęsknoty,

Marzec nakręcił zakochane koty,

Zapraszam kwiecień - wraz z dobytkiem - do mnie.

Stęsknione oczy łakną barw tysiąca,

Biel wszechobecna już im się sprzykrzyła,

Odżyła wiara, co się ledwie tliła,

Za wiosną pora już wyprawić gońca.

Czekam, aż kwiatem obsypią się wiśnie,

Aż się upomną o termin jabłonie,

Aż azaliami ogród mój zapłonie;

Komu po zimie zieleń się nie przyśni.

Nie wiem czy wiosna idzie - leci - płynie?

Dziś jest pobożnym życzeniem jedynie.

Kwiecień granice tęsknoty testuje,

Wszyscy marzymy o zielonych łąkach

O dniu, gdy jabłoń ogród zawojuje,

O owładniętych miłością skowronkach.

Żeby wybuchnąć szmaragdową tęczą

Ciepła, zmoknięty ogród tylko czeka.

Zimne oddechy nieustannie męczą...

Co by je wielbił - nie znajdę człowieka.

Nie jestem inny, mnie to również smuci.

Choć pewnie zdziwię... z czystym bym sumieniem

Każdy deszcz wiosną prosił - niech powróci...

Przyroda sama sobie suwerenem,

Na nic i nigdy nie nadstawia ucha,

Płakać zachciała, więc za oknem plucha.

Czy to dużo pół wieku? Czy mało?

Młody powie, że starość to prawie...

Kto doczekał pięćdziesiąt łaskawie

Spyta tylko - a ile zostało...?

Któż to wie? Może los drugie tyle

Przyszykował, lecz tym się nie chwali,

Innym mniej - serce młotem im wali -

Może lepiej nie wiedzieć, więc - ile...

Ja zamieniłbym chętnie się z każdym,

Kto lat liczy pięćdziesiąt jedynie.

W ciemno wezmę w tabletkach, czy w płynie,

Coś takiego bym nie był poważny.

Już nie będę się wiekiem zamartwiał.

Brak połówki...? Wystarczy mi ćwiartka.

Nie macie dość tych wszystkich wierszy,

To o miłości… to o kwiatach…

Tak jakby każdy był tym pierwszym

Zagłębiającym się w tematach.

Jak długo można bujać w chmurach,

O migających pisać gwiazdach,

Świętości, czy Koryntu córach,

Wzniosłych ideach i marazmach?

Przyroda na wskroś opisana,

Nadzieje, wiara, moc pragnienia,

Miłość, o życia sens pytania...

Lista od wieków się nie zmienia.

Nie macie dość zabawy z jeżem?

Świetnie, bo kończyć nie zamierzam.

Gdy nadzwyczajnie niecierpliwy

Na oślep pędzi czas - a po co? -

Do tego jakiś nieżyczliwy,

Marzeń się snują cienie nocą.

Dzień szaro-bury już za nami

Cisza się za firany chowa,

W niechcianych przerwach między snami

Z myślami toczy się rozmowa:

Że jak już tęsknić, to - za wiosną,

Uśmiechem twym rozpromienioną

Jak się zamartwiać, to - jak sprostać,

Kiedy już zmysły omamione?

Och wiosno, wiosno... Wiesz, że czekam,

Może byś uchyliła wieka?

Pierwsza rzodkiewka smakuje jak żadna

Kiedy we własnej wyrosła szklarence,

Ale czy musi być aż taka ładna?

Jak kwiaty trzymam cały pęczek w ręce.

Zjeść mam czy patrzeć...? Na jedno i drugie

Bez trudu wielką znajduję ochotę

Jedno i drugie nie potrwa zbyt długo

Bo, jak jej nie zjeść? O nie! Nic na potem.

Jutro na pewno podrośnie następna

Za tydzień zrobię w wersji ze śmietanką,

Lecz dziś dylemat mam, bo taka piękna

Co tam...  Następną zerwę o poranku.

Miła przygoda  z uroczą rzodkiewką

Krótką skończona, ale smaczną śpiewką.

Żadna się sroczka z remizem nie zmierzy

Wróbelek żaden tym bardziej nie zdoła

W budowie gniazdka i powiedzmy szczerze,

Nikt nie zarzuci - Ot. Taka stodoła...

Misternie wielce mu wychodzą sploty.

Któż by uwierzył, że tak wikłać można?

Nie miałby inny na to ptak ochoty...

Nawet jaskółka nie jest tak ostrożna.

Tyle ambicji w niepozornych ciałkach...

Architekturę remizy kończyły?

Biegłe być mogą w różniczkach i w całkach?

Skąd biorą tyle niepojętej siły?

Nawet remiza ciekawscy sąsiedzi

Nie znajdą mądrej  na to odpowiedzi.

Dlaczego miła  jesteś zapłakana?

Patent dozgonny, chcę Ci wydać na mnie.

Chcę być Twym szczęściem, powiem to nieskromnie,

Twój urok wciąż mnie rzuca na kolana.

Uśmiech wywołać pragnę na Twej twarzy,

Rad się zadania słodkiego podejmę,

Skoro ciężaru z serca Ci nie zdejmę,

Jak w ślepia smutne spojrzeć się odważę?

Ciężko mi zawsze, gdy Twe oczy płaczą,

Uwielbiam, kiedy widząc mnie się cieszą.

Beztrosko niechaj patrząc na mnie grzeszą,

Gdy to zbyt mało, niechaj mi wybaczą.

A gdy łzę dojrzę, powiem jej dosadnie -

Lepiej ci będzie, gdy z mych powiek spadniesz.

Maj się od zawsze z radością kojarzy,

Zimę żegnamy w maju ostatecznie

A gdy spotkamy w maju kominiarzy

Szczęście - wierzymy - będzie z nami wiecznie.

Niejedna miłość w maju się zaczęła,

Maj się jak żaden miłości przysłużył

- Rany! Na Boga! Skąd się ona wzięła? -

Niejednej duszy błogi spokój zburzył.

Skoro w zielenie ubrany świat cały

Skoro barwami zapachniało wszędzie

Nie chcę być nudny i zarozumiały,

Lecz maj potęgą jest, był i wciąż będzie.

Już od tak dawna witam wszystkie maje...

Niech maj się ze mną nigdy nie rozstaje. 

Zapraszam na weekend ze smardzem.

Na grzybki ktoś miałby ochotę?

Niezwykłą okazją nie wzgardzę

Chociażby wyrosła pod płotem.

A ta się zdarzyła pod jodłą.

Skąd wie, że uwielbiam te drzewa?

Pod jodłą znalazła dogodną

Kolebę, więc miejsca zagrzewa.

A teraz mam spory dylemat -

Zjeść smardze, czy raczej zasuszyć?

Dań chętnych się wgłębić w ten temat

Jest tyle, że każdy by wzruszył.

Ja smardze dodałem do sosu.

Kopyta zjem pełne patosu.

Zwierzę się... Lubię wszystkie pory roku

Każdą do służby chętnie bym powołał,

Odnalazł w każdej pierwiastek uroku

Gdyby mi sto lat los zapewnić zdołał.

Lecz skoro jest to prawie niemożliwe

- Trudno odnaleźć podobne przypadki -

Choć zima płacze - To niesprawiedliwe!

Wybieram lato i jego sąsiadki.

Nie musi kusić gorącym zapieckiem,

I deszczu skąpić niechaj się nie waży,

Niech z barw uszytą przywdziewając kieckę

Poetów natchnie, bardów i malarzy.

Jesień niech będzie... Zniosę drobne straty.

Po niej wiosenne niech zakwitną kwiaty.

Dlaczego miła jesteś zapłakana?

Patent masz na mnie pełny i dozgonny,

Szczęściem Twym chcę być. Wiem. Jestem nieskromny,

Lecz urok Twój wciąż rzuca na kolana.

Uśmiech wywołać pragnę na Twej twarzy,

Rad się zadania słodkiego podejmę,

Skoro ciężaru z serca Ci nie zdejmę,

Jak w duszy okno spojrzeć się odważę?

Ciężko mi zawsze, gdy Twe oczy płaczą,

Uwielbiam, kiedy widząc mnie się cieszą.

Beztrosko niechaj patrząc na mnie grzeszą,

Gdy to zbyt mało, niechaj mi wybaczą.

A łzę, gdy dojrzę powiem jej dosadnie -

Lepiej ci będzie, gdy z mych powiek spadniesz.

Gdy się po brzegi noc wypełni snami

Choć wstaniesz może niewyspany nieco

Oczy się nakryć pragną powiekami

Myśli ku wizjom wielobarwnym lecą,

Nie zadowala cię już byle frajda

Erzac, minionej słodyczy namiastka,

Niczym pod progiem podrzucona znajda,

O niemożliwym miła opowiastka.

Dzień odtąd będzie zbyt szary, zbyt długi,

Pragnienia nocy będą wyglądały

I wszystkie niczym najwierniejsze sługi

Wspomną czas kiedy niemal oszalały.

I pewnie zaraz wszystkie by ożyły

Gdyby na chwilę zasnąć pozwoliły.

Jak się zakochać to tylko w stokrotce.

Nie w żadnej lali bufiastej z półświatka.

Odkryjesz piękno w drobniutkiej istotce

I nie zapragniesz innego już kwiatka.

Nikt, nigdy od niej wierniejszej nie znajdzie,

Nawet z najdłuższej podróży powróci

A wtedy każdy rozczuli się twardziel

I oko każde się o nią pokłóci.

Każdemu, kto w me słowa nie uwierzy,

Kto by miał jeszcze jakieś wątpliwości...

Miłość się każdej śliczności należy

Więc proszę - nie rób stokrotce przykrości.

Popatrz! Nie zrywaj! Dłoni nie wyciągaj!

Niczego więcej niż ci da nie żądaj.

Najpiękniejszy świat wokół o świcie...

A szczególnie gdy mgła jeszcze senna.

Cisza taka, że myśl usłyszycie,

Mnie się zdaje, że bywa bezdenna.

Żadnej zmarszczki i dźwięku żadnego...

Dominuje niezwykła pokora.

Czasem rybka nie wiedzieć dlaczego

Zburzy spokój połaci jeziora.

W dzień nie zaznasz większego spokoju,

Noc się lepiej upojna nie spisze,

Nie zapomnisz błogiego nastroju

Kiedy milczą najcichsze klawisze.

O tej porze pogrążam się we śnie,

Letni ranek jest zawsze za wcześnie.

Dojeżdżając do szkoły też da się

Łatwo dostrzec, jak wiosna się zmienia.

Podpowiada dziś pani swej klasie

Śląc uśmiechy i własne marzenia:

Kiedy tylko wystarczy mi czasu

- Rowerowe uwielbiam wycieczki -

Nie odbierze mi nikt rarytasu...

Kto spróbuje, poczuje smak sprzeczki.

Byle szansę mi dało słoneczko

Bo bez niego przygoda nie taka...

Niechby chmurom zacięło się wieczko,

Deszcz i rower... to kończy się draką.

Nic po zimie tak oczu nie kusi...

Już się cieszę na uśmiech mej wnusi.

Gdybyśmy mieli, jak nie mamy wcale

I mieć już pewnie nie będziemy nigdy

Nieco pokory w tym niszczenia szale

Całego piękna świata jak spod igły.

Ziemi by nigdy nie przeszyły dreszcze.

Dwutlenku węgla!! - wołałyby lasy,

Lodowce pewnie urosły by jeszcze,

Niczym by były pogody grymasy.

Wielkim śmietnikiem nie byłyby morza,

Żadnym zwierzętom miejsca by nie brakło,

Nikt człowiekowi by nie rzekł - Potworze!

Czego się dotkniesz wnet zamieniasz w piekło.

Gdyby jedynie pokory starczyło

I nam i Ziemi lepiej by się żyło. 

Nic nie jest warte więcej niż jest warte

Nawet, jeżeli pragnąć pragnie więcej,

Nie cierpi bardziej niż serce rozdarte,

Które kochało od dwóch słońc goręcej.

Tak się nikomu nigdy nie spełniło

Jak spełnionemu w miłości spełnieniu,

Nigdy się szczęście lepiej nie sprawdziło

Spokój przynosząc niezaspokojeniu.

W każdym przypadku i w każdej osobie:

Nikomu, nigdy, z nikim i nic bardziej...

Skoro pragniemy siebie mieć przy sobie

Może czas dla nas trochę czasu znajdzie

I gdy zakończy czas oczekiwania

Łaskę okaże łasce zakochania.

Kiedy nadzieja dawny wątek snuła

Choć pewna była, że schluß, że skończone...

W jednej się chwili jak dawniej poczuła,

Zdziwiona pyta - czemu cała płonę?

Czyżby czekanie na coś się zdawało?

Komuś się jeszcze i do czegoś przydam?

Ktoś mnie rozbudził... ciągle komuś mało?

Chętnie się sprawdzę i nieco pogdybam.

Bo gdybym jeszcze całkiem niespodzianie

Psikusa komuś sprawić chciała, żeby

Szczęście spotkało go, bo czekał na nie,

Nie byłaby to wcale taaaaka ryba...

Choć stara jestem ślepawa i siwa

Uczciwie powiem - umiem być złośliwa.

Jest, czy Go nie ma? Odwieczne pytanie.

Nauka dotąd, nie zna odpowiedzi,

Mędrzec w tej kwestii wciąż czyni wyznanie,

Kłócą się o to zbyt często sąsiedzi.

To przecież nie jest do udowodnienia,

Wciąż jest dla jednych, a dla innych nie ma.

Jest kwestią wiary, nawet nie sumienia,

Sprawą wyboru, jednej między dwiema.

Nie wiem dlaczego ludzi to tak dzieli.

Gdy jedni drugich, wciąż pragną nawrócić,

Nie myślą o tym, że też wybór mieli,

Uczynią wiele, by spokój zakłócić.

Może nastąpi czas opamiętania.

Każdy ma prawo do własnego zdania.

Ważka na liściu przysiadła

Ciekawa lilii uroku

Trochę za wcześnie tu wpadła

Jakby czekała poł roku.

Za tydzień czarny rycerzu

Przybądź na dywan czerwony

Razem, jak amen w pacierzu

Będziemy jej bili pokłony.

Wszystkim nam będzie przyjemnie

Z samego rana najlepiej.

Lilia nie powie - zejdź ze mnie...

I choć żeś nie świtezianka,

Choć nie ma miłości ślepej,

Piękniejsze z tobą poranki...

Burzowa chmura za burzową chmurą

Wciąż się przetacza, jak to w lipcu bywa,

Lękliwe dusze przeraża posturą,

Inne - przeciwnie - do życia porywa.

Światło i woda - siła życiodajna

W której się ogród z uwielbieniem kąpie,

Niczym spragniona wilgoci ferajna

Każdy kwiat miejsca pilnuje przy pompie.

By jak najszybciej wystrzelić do góry

Ku złota wartym choćby kwantom słońca

Skąd będą znowu wypatrywać chmury

W czas spragnionego letniego miesiąca.

Nawet winniczek z deszczem się przyjaźni

Cienia w nim nie ma przed burzą bojaźni.

Jeden się koniec spotkał z drugim,

Odtąd już zawsze będą kijem,

Odtąd się żaden nie ukryje

Choćby kijaszkiem był niedługim.

Dwa musi mieć kij każdy końce

Nie jeden, ani jeden więcej,

Choćby się starał najgoręcej.

Jaśniejsze bywa tylko słońce.

Kto by w przeciwnym razie sprostał

I definicją służył kija?

Z prawdą się każdy „niekij” mija

Choćby trzy nowe szanse dostał.

A może sonet by o stryjku,

Siekierce i o innym kijku...?

Za horyzontu beznamiętną ciszą

Tylko nadzieja widoki roztacza,

Między wierszami kresu cień usłyszy,

Bez chwili zwłoki podąży za płaczem.

Jedynie ona sercu już bez mocy,

Pomimo setek rozpędzonych pytań,

Bezwarunkowej udzieli pomocy

Gdy w smutnych oczach tęsknotę wyczyta.

Do syta może wszystkich nie nakarmi,

Może nie wszystkim otuchę przyniesie,

Z pretensją może ktoś zażąda - Daj mi!

Już nie wytrzymam...! - żal wyrzuci w stresie.

Może, gdy czeka coś za horyzontem,

Może przycupnąć dałoby choć kątem.

Miłość, co zamiast cieszyć się nagrodą,

Kąpać do woli w rozkoszy objęciach,

Tęsknotą tylko z wieczną niepogodą

Na prośby głuchą - na wszelkie zaklęcia...

Każdej miłości dobrze tylko z drugą...

Samotna nigdy, nigdzie się nie sprawdza

Nawet, gdy ciecze tylko cienką strugą

Dotyku pragnie - taka naga prawda...

Narcyza tylko własny obraz koi

Dlatego wzdycha do lustra jedynie

I tylko jemu rola ta przystoi,

On to uwielbia, z tego nawet słynie.

Nam do miłości nie potrzeba luster

A dni bez ciebie zawsze będą puste.

Gdyby tak można było przeżyć po raz wtóry

Czy zmienić coś bym zechciał, inną poszedł drogą?

Uwierzyć by mi zdołał facet mało, który...

W inną przyszłość nie wdepnę jedną choćby nogą.

Bo najdrobniejsza zmiana oznaczać by mogła,

Że ku temu, co kocham - a kocham szalenie -

Ta nowa, inna przecież ścieżka by nie wiodła

Dlatego - choć to dziwne - niczego nie zmienię.

I wszystko na swym miejscu póki żyję będzie,

Nie zginie, a więc szukać nic nie będę musiał,

Siedział będę wygodnie w pierwszym zawsze rzędzie

Czekając, co zmalują wszystkie moje wnusie.

Choć nie zawsze szczęśliwy na świadków was biorę,

Że mi znów się udało pecha wywieść w pole.

Słyszysz jak serce z żalu pęka?

Choć głucho, ale jeszcze bije.

Wczoraj skapane w uczuć dźwiękach,

Dziś jak bezdomne, jak niczyje...

Łakome blasku oczu piwnych

W objęciach czuło się mocarnych,

Dwóm chciało ciałom bić - naiwne...

Drzy pogrążone w myślach czarnych.

Za szczęściem gonić mimo słoty

Przystoi bardziej sercom młodym.

Z obawy, co się stanie potem,

Starszym potrzeba, choć pogody.

I to, co z trudem się rodziło

Miast dojrzeć, jak o mur rozbiło.

Nie z wielkiej do wierszy miłości

I nie dla publiki uznania,

Czasami, to nawet ze złości

Rymuję, bo lubię wyzwania.

Rymuję, bo z rymem jest trudniej,

Bo wiersz to w istocie piosenka,

Carillon dźwięczący w południe,

To spacer pod rękę z panienką.

Rymuję, choć dziś to niemodne

Dla wielu to „obciach” i „wiocha”,

Choć wiem, że bez rymu wygodniej,

Że w rymach jury się nie kocha.

Choć szarą mnie nazwie ktoś owcą

Dziewięciu chcę zgłosek być łowcą.

Uwielbiam moment, gdy w brzemiennej chmurze

Nieśmiało śliczny się błękit przebija,

Wzrok się ciekawski kieruje ku górze,

Pędzi z pomocą wyciągnięta szyja.

I niczym pierwsza z ogródka truskawka,

Od dawien dawna czekana nagroda,

Bez względu czyja byłaby to sprawka

Smakuje zawsze... I dnia już nie szkoda.

Smutek radości pola ustępuje,

Powraca dawno uśpiona nadzieja,

Choć nie wiadomo, co też aura knuje

Przez kwadrans błyśnie zieloności knieja.

Każdej się przecież umazanej w błocie

Chwila ze słońcem należy sobocie.

Gdy się uroda z sentymentem spotka,

Choć mroczne smutku meandry poznała

To jakby w grudniu zakwitła stokrotka

Szczęśliwa, że się wiosny doczekała.

Jakby fortunie zachciało się nagle

Dotychczas szary rozpromienić piątek,

Wiatr żwawiej zawiał w osowiałe żagle,

Nitki osnowy zadowolił wątek.

Bo się sentyment w detale nie wdaje

Co zechce w róże ustroi, w błękity

Żeby listopad mógł się poczuć majem,

By owca cała była i wilk syty.

Nic nie dorówna mocy sentymentu

Większego nie da urodzie prezentu.

Tulipanowiec pozazdrościł

Miłorzębowi szat złoconych

I się nie wdając w zawiłości

Bez włosów rwania, bez łez słonych

Też zmienić image postanowił,

W jesienny się wystroił kaftan

I oko puścił zachwytowi

Niczym z najwyższej półki tafta.

Klon przyglądając się z oddali

Chwilę pomyślał i dołączył,

I odtąd się jak one chwali,

Jesienne barwy słomką sączy.

I ja je sączę w słońca blaskach

W moich wykąpią się oklaskach.

Ja muszę „Dzieci z Michałowa”

O wybaczenie za to prosić,

Że Polska na nie nie gotowa...

Własnego zapomina losu.

Dziesiątą wszechpotęgę świata

Nie stać na kąt i kromkę chleba,

Lżej jej wypełniać rolę kata;

„wszechpolsce” dzieci nie potrzeba.

Jazydzi to a nie Polacy,

To „terroryści potencjalni”,

Z nich ani sławy, ani tacy...

Diabelska je dopada wialnia,

Siecze głos (nie)prawego klanu;

Płaczą dziś sosny Lechistanu.

Och! Jak miłorząb cudnie się ozłocił!

Jesień już za to wypada polubić.

Mróz przyczajony niebawem napsoci...

Każdy pień suknię pięknem tkaną zgubi.

Och! Gdyby można wstrzymać czas na chwilę...

Nie wiem, czy drzewa coś by przeciw miały,

Mógłbym im ręce zarzucać na szyję

Błagając, żeby w złotach trwać zechciały...

Gdzieś między liśćmi potwór ośmionogi,

Skoro to jesień, nić cierpliwie snuje

Ale niech spokój go nie zmyli błogi...

Zima wysłała pierwszy pocałunek,

Szroniąc zziębnięte wystroiła trawy

Jakby już chciała większej nabrać wprawy.

Tulipanowiec pozazdrościł

Miłorzębowi szat złoconych

I się nie wdając w zawiłości

Bez włosów rwania, bez łez słonych

Też zmienić image postanowił,

W jesienny się wystroił kaftan

I oko puścił zachwytowi

Niczym z najwyższej półki tafta.

Klon przyglądając się z oddali

Chwilę pomyślał i dołączył,

I odtąd się jak one chwali,

Jesienne barwy słomką sączy.

I ja je sączę w słońca blaskach

W moich wykąpią się oklaskach.

Ja muszę „Dzieci z Michałowa”

O wybaczenie za to prosić,

Że Polska na nie nie gotowa...

Własnego zapomina losu.

Dziesiątą wszechpotęgę świata

Nie stać na kąt i kromkę chleba,

Lżej jej wypełniać rolę kata;

„wszechpolsce” dzieci nie potrzeba.

Jazydzi to a nie Polacy,

To „terroryści potencjalni”,

Z nich ani sławy, ani tacy...

Diabelska je dopada wialnia,

Siecze głos (nie)prawego klanu;

Płaczą dziś sosny Lechistanu.

Smutkami szastać Po co? To niezdrowe.

Depresja męczy - mówiąc między nami.

Niech pesymista mi na to odpowie

Na zysk niech przykład choćby skromny da mi.

Wiecznie zmartwionych nigdy nie zrozumiem,

Co ślą, to echem wielokrotnym wraca;

Chętnie smutasa przekonam, jak umiem

Choć to Syzyfa ulubiona praca.

Tak mało w życiu dni pełnych radości,

Złe przepowiednie szczepią nas goryczą

I choć podpadnę tym wybuchem złości:

A niech je diabli... Na co takie liczą?

Smutki bym wyższą od najwyższej tamą

Odgrodził chętnie, albo - taką samą.

Boże! Tak bardzo cierpiącym współczujesz

I serc miliony swą dobrocią wzruszasz.

Dlaczego ludziom najpierw ból serwujesz

Nim cuda czyniąc, błagań ich wysłuchasz?

I czemu, Boże trzeba Ciebie prosić

Byś był dokładny w kary wymierzaniu,

Modlitwy najpierw pod niebiosa wznosić

Powiedz, najlepiej w jednym krótkim zdaniu.

Bo ludzie dzisiaj tak bardzo się spieszą,

Czasu nie mają na długie wywody.

Ich tylko szybkie odpowiedzi cieszą,

Na pełny wykład nie uzyskasz zgody.

Los swój oddając ufnie w Twoje ręce

Grzeszą więc, wierząc w miłosierdzie – wielce.

Czy łotr katolik, pytam wielebnego,

Lepszym człowiekiem, niż łotr ateista?

No wiesz „ mój synu”! Jakiś „komunista”

Miałby pokonać, boga wielbiącego?

Łotr ateista, skoro się nawróci,

Wstąpi z zapałem na kościoła łono

Może wzbogacić katolików grono

Kiedy nie zechce do nawyków wrócić?

Czy łotr katolik, gdy się wyspowiada

I rozgrzeszenie od księdza dostanie,

Lepszym człowiekiem dalej pozostanie?

Co ci wielebny twój nos podpowiada?

Zamęt wprowadzasz, dziwnie prowokujesz.

Ty znasz odpowiedź, mej nie potrzebujesz.

Końcówka stycznia, szkoły mają ferie.

Zaczęło sypać, dziecko ten puch cieszy,

Wyprawiać zacznie na śniegu „brewerie”,

Nie każde jednak na podwórze śpieszy.

Bo dzisiaj zima złą ma konkurencję,

Młodym, smartfony zaśmieciły życie,

Do mrozu nawet zgłaszają pretensję,

W fotelach siedzą jak świnki w korycie.

Świat już nie cieszy. Zwyczajny jest, nudny;

Palcami wodzą po barwnym ekranie.

Wręcz uzależnia je ten urok złudny,

Straciły wzięcie łyżwy, narty, sanie.

I choć dziadkowie aktywność promują,

Już się psychiatrzy do wyzwań szykują.

Nie pytaj proszę: Co ja dzisiaj czuję,

Gdy śmierć bez sensu brudne zęby szczerzy.

Ja tym co płaczą zwyczajnie współczuję,

Bo dzień powszedni z diabłem siły mierzy.

Ja się JURKOWI zwyczajnie nie dziwię,

Bo trudno znosić tak paskudne szczucie,

Ja, długie lata cierpliwość oliwię,

Ty też wytrzymaj, masz nasze współczucie.

Wybacz im! – Bredzę!  Podłym nie wybaczaj!

Orkiestrę rozgrzej swym zapałem nowym,

Graj! – Obiecałeś, sam cele wyznaczaj.

Jurku! Ty jesteś dobrem narodowym.

Jesteś niezbędny dla całego świata,

Póki spotykasz siostrę, oraz brata.

Nowy, nadziei kod zdradzić obiecał,

Z zapałem wstąpił w dawnej wiary progi,

Znowu zerwała się na równe nogi.

Ponownie będzie uczuć płomień wzniecał?

Bo w Nowym Roku starość przypomina,

Że znów ubyło czasu na marzenia.

Lata mijają, a sen się nie zmienia.

Spadnie tym razem ratownicza lina?

Czy nowej wiosny wciąż wypada czekać?

Cóż, że Rok Nowy mami czasu pajdą,

Pragnienia, same drogi nie odnajdą,

Nie czas staremu na szczęście narzekać.

Nowy Rok zwykle z jakąś dziwną siłą

Ścieżkę odnajdzie, nadziei – zawiłą.

Życie wymaga nadziei i szczęścia,

I waleczności, by znać smak sukcesu.

Dopiero wtedy, gdy dobiegasz kresu

Nabierasz o tym bladego pojęcia.

Życie, to stałe z cierpieniem zmaganie.

Burzy nie przetrwa do szczęścia nawykłe,

Bez twardej walki szanse jego nikłe,

Szybko wspomnieniem tylko pozostanie.

Melduj się zatem z sukcesu nadzieją,

A świat być może o tobie usłyszy.

Tylko odważnym szczęście towarzyszy.

Zwycięzcy łatwiej myśl tę zrozumieją,

Że nie wystarczy szczęścia głośna zgraja,

Bo w tej sztafecie potrzebne są „jaja”.

Wzruszenie, często myśli towarzyszy,

Gdy pamięć lata odległe przywoła,

Bo te dzisiejsze, od nich inne zgoła,

Jedynie ona dawny dźwięk usłyszy.

Pamiętasz? W łóżku – gorączka cię zmogła –

Leżysz, czekając, kiedy mama wróci,

Nowe dwa złote czas cierpienia skróci,

Ciasteczek paczka wyzdrowieć pomogła.

Tak mało dziecku do szczęścia  potrzeba,

Ulży, kochanej dłoni dotyk ciepły,

Z sufitu strachy w popłochu uciekły,

Jak tort smakuje, z cukrem kromka chleba.

Tak, tylko ona czarować potrafi,

Gdy lekko choćby w czulą strunę trafi.

Świat polityków – sen o wiecznej władzy.

Byle ją zdobyć – zdobytej nie oddać.

Kto ze sloganów zdoła ich rozebrać

Wstyd cały zdradzi, bo bez nich są nadzy.

Bo polityka jest sztuką perfidną,

Manipulacją, zbiorową hipnozą,

Cele bezduszne napawają grozą,

Kiedy się z wiarą spotkają naiwną.

Bo rzadko naród zadaje pytania,

Czym przyjdzie płacić za ich obietnice,

Absurdu, mocno przesuwa granice.

Długiego, zatem nie będzie kochania.

Wolny sąd brońmy, oraz demokrację,

Wspólnie ochronią łatwowierną nację.

Szczęście! Co z tobą? Czemu moje dane

Ciągle, i jakby na wypadek wszelki

Odsyłasz chyłkiem na koniec kolejki,

W Zip 7 trzymasz nierozpakowane?

Staram się spełniać twoje wymagania:

Dzieci mam, wnuki, posadziłem drzewa,

Dom zbudowałem, pies dobrze się miewa;

Gram nawet w lotto – prawie od zarania.

Rymując, czekam śladów twojej łaski.

Hasło podałem – szybko – SMS-em.

Odpowiedź wyślesz mi: Orient Expresem,

Listem błądzącym bezdrożem Alaski?

Też jestem stary, chcę być użyteczny,

Różni nas jedno, ja nie bywam wieczny.

Czemu rodacy perłom lśnić nie dają?

Zamiast docenić oprawiając w złoto,

Ludzi, co serca swe bliźnim oddają

Bez słowa skruchy znów wdeptują w błoto.

Jak kochać naród, który lżyć pozwala,

Nie widzi, dalej czubka swego nosa?

To wręcz przytłacza, wrażliwych powala.

Czeka pokuta. Gdzie nasza Kanossa?

Bo jak odpędzić do drzwi pukających,

Mając w pogardzie odległe cierpienia,

Bo jak opluwać tych pomagających?

Jak żyć uczciwie można bez sumienia?

Choć grzechów dużo, sądu Twego pilnych,

Boże! Karz grzesznych, oszczędź nam niewinnych.

Puk, puk. „Otwarte! Proszę! - serce woła -

Wciąż jestem wolne, czas jak tchórz ucieka,

Może z nadzieją ktoś, tam na mnie czeka?

Komory puste, jak w maju stodoła.

Nie! Nie mam wady: zastawki w porządku,

Rytm także, wolny, gotów na emocje,

Pora, by zadbać o jakieś promocje;

Zgoda na wszystko, w granicach rozsądku.

Mnie, na urodzie wielkiej nie zależy,

Lecz mam maleńkie, myślę, że realne,

Skromne życzenie, w istocie banalne:

Zębów niech raczej do innych nie szczerzy.

Cierpliwie zniosę najcięższe zmagania,

O jedno proszę – nie chcę bić dla drania.”

Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy!

Większej na świecie od niej nie znajdziemy.

Żadna orkiestra nie ma więcej mocy,

Tylko my taką szczycić się możemy.

Jej instrumentem, rodaków współczucie,

Zacna wrażliwość na chorych cierpienia,

Tym bardziej boli w dzień ten serca kłucie,

Gdy ktoś jej szkodzi, odbiera marzenia.

Jasne światełko, słodki plaster miodu

Cieszy Polaków, kiedy w styczniu zagra,

Znów będę dumny z mojego narodu,

Z nią mniej dolega smutek i podagra.

Jak się nie cieszyć jej świątecznym graniem?

Jak się nie dziwić krytyków szczekaniem?

Mokry listopad, ciemny grudzień,

Ktoś im odpłaci mrozem zatem.

Styczeń wraz z lutym, młodszym bratem,

Szybko odarły świat ze złudzeń.

Biel śnieżną zima tkać potrafi.

Słońce potopem pola zleje,

Lód, tylko nocą zaszaleje,

Zieleń, na listę pragnień trafi.

Zatoczy koło Ziemska Kula

Wokół najdroższej sercu gwiazdy,

W letnim obuwiu już pojazdy,

Z radością wiosna w duszy hula.

Drzewa ustroją się w ornaty,

W drzwi zapukają znowu swaty.

„Zdaje mi się...” – gdy mówisz –  czy to dziś oznacza:

Żeś wiedział, ale teraz, nie masz już pewności,

Czy wiesz dobrze, i pragniesz uniknąć przykrości,

Kiedy temat na bardzo śliski parkiet wkracza?

Może nie wiesz – lecz bardzo uniknąć chcesz wagi,

Mądrzejszym chcesz się wydać na sposób gustowny,

Gdy, przesądza ambicji nadmiar niestosowny,

Lepsza rola fałszywa, niż strata powagi.

A może gorycz  prawdy ukryć pragniesz, znając

Realne jej oblicze, w nadziei korzyści?

„Zdaje mi się”: tak kręcić potrafią artyści.

Politycy przeróżni, żadnym nie ujmując,

Również sobie z tym radzą, tłum lustrując wzrokiem

Na okrągło to czynią –  bez mrugnięcia okiem.

Zima w tym roku słowa dotrzymała,

Wraz z kalendarzem  przyszła, z końcem grudnia.

Wigilijnego z gwiazdką popołudnia,

Mroźniej powieści wątek  pierwszy snuła.

Dopiero styczeń pokazał pazury.

Śnieg ślad zasypał bielą szczypiąc w oczy,

Zziębnięty kundel na swój psi los psioczy,

Kiedy zrzuciły swoje brzemię chmury.

Luty brzeg rzeki cienkim lodem kuje,

Do ciepłych domów przeniosło się życie.

Pojutrze wróci mroźnych wiatrów wycie,

Choć dziś z komina cienki dym się snuje.

Kiedy ze słońcem marzec zawrze spółkę,

Pierwszą, wiosenną przywita jaskółkę.

Mą babcię Zosię, dziadka Konstantego,

Wspomnieć radośnie, już muszę się śpieszyć.

Kochali zawsze, umieli się cieszyć

- Sami ubodzy - ze szczęścia każdego.

Dzisiaj - też dziadek - myślę nazbyt skrycie,

Że mam to po nich i chcę podziękować.

Urazy nigdy zbyt długo nie chować –

Wierzę w ich sposób na spełnione życie.

Kocha się mimo... a nie za urodę.

Radość rozsiewać na kochanej buzi –

Taki urodzaj nigdy się nie znudzi;

Miłość oznacza również na ból zgodę.

Dziękuję babci, dziadkowi dziękuję.

Tym co nie mogą – serdecznie współczuję. 

Nowe dziś brzoza przywdziała rajstopy.

Na tle rozlanej Biebrzy wód błękitu,

Trudno oderwać od prześlicznej oczy,

Dałem się złapać w szpony niedosytu.

Zachwyt próbował nadążyć z pościgiem,

Śledząc wciąż, słońcem rozpieszczoną korę.

Zamiast zimowym się cieszyć kuligiem,

Brzozowy urok do swych snów zabiorę.

Bez liści, oraz puchu konkurencji,

Bielą uwodzi, co przystoi pannie;

Z taką urodą, bez niecnych intencji,

Chętnie wykąpał bym się w jednej wannie.

Trudno być ślepym na brzóz piękne szaty,

Kiedy śpią jeszcze wiosenne tematy.

Czemuś mi zabrał dzisiaj przyjaciela?

Z ciężką chorobą dałeś mu się zmierzyć,

Czy roku choćby, jeszcze nie mógł przeżyć?

Z nim nawet środa była jak niedziela.

Do czego dłonie jego Ci się zdały?

Tylu żeś ludzi pogrążył w żałobie,

Syna zasmucił, płaczą córki obie,

Wnuczęta przecież za nim przepadały.

On nie zazdrościł niczego, nikomu,

Jak nikt, zasłużył na Twoją opiekę.

Zatem, dlaczego dziś zamknął powiekę?

Niech jak najlepiej w nowym ma się domu.

Bo choć od dawna śmierci się spodziewał,

Wiem, że na Ciebie nigdy się nie gniewał.

                               ***

Wybacz mi: Skoro wszystkiemu podołasz,

Czemu zamykasz oczy na zasługi?

Może byś Stwórco zechciał raz, i drugi,

Uwagę zwrócić, kogo do snu wołasz.

Baczniej się przyjrzyj złym, co z bliźnich kpili

Niech życie będzie, za jakość nagrodą!

Daj się nacieszyć ich ziemską przygodą,

Najlepszym, kiedy na to zasłużyli.

Drań by się strwożył, gdybyś błogosławił

Tym potrafiącym pięknym znaczyć śladem.

Kto będzie młodych zachęcał przykładem,

Do ról szykował, jak żyć godnie – prawił?

I niespodziankę ludziom byś zgotował,

W ramach promocji – może byś spróbował?

Czy można zabić miłość?

Tak, jednak nie czyń złego.

Jak jej uczynisz zadość,

Rozgrywką w klubie Go-Go?

Zdolnością kredytową

Nie grzeszą stare kości,

Nie szybko spotkasz nową,

Miłość, to dług wdzięczności.

Na starość, zakochaniem

Ogrzejesz zimne dłonie?

Jedynym twym ubraniem

Zostaną siwe skronie,

I miłość, choć wiekowa,

Lepsza, niż słodkie słowa.

Żuraw obudził mieszkańców doliny,

Znać dał, że pierwszy wiosnę chce  przywitać,

Ta, znów rozkładu nie potrafi czytać,

Z zimy próbuje, niecne robić kpiny.

Krokus zdziwiony. Przez zielone palce

Zerka zbudzony wyraźnie za wcześnie,

Mróz przecież winien jeszcze trwożyć we śnie

Wiatr, z białym śniegiem tańczyć białe walce.

Czyżby to prawda? Że, to ocieplenie

W skali globalnej, że zima tak schudła?

Zaspy, wypełnią pięknych wspomnień pudła?

Sań już nie pozna młode pokolenie?

Mak, co się wysiał jesienią beztrosko

Może doczeka, i zakwitnie wiosną.

Lubię faworka jeść i smażyć lubię,

Cieszy mnie radość, jaką w ustach budzi.

Chrust, w słodkim pudrze, nigdy się nie znudzi,

Nawet twardziela, ciężkiej podda próbie.

Ja mam to za nic, to mnie nie przeraża,

Trudno – przeżyję tydzień bez kolacji,

Chętnie spróbuję słodziutkiej sensacji,

Mój brzuch na żadne przestrogi nie zważa.

Świat się zakochał – uwielbia faworki,

Kręcą smakoszy, rzec można ogólnie,

Pewnie codziennie: w niedziele, we wtorki,

Lecz w tłusty czwartek smakują szczególnie.

Skuszę Tereskę faworkiem w zapusty,

Już się nie oprze porcyjce rozpusty.

Gdy liść ostatni z mego drzewa spadnie,

Niemego serca niech wszystkie atomy

Kwiaty zasilą – może los odgadnie –

Tygrysiej lilii. Tak! Jestem łakomy!

Niech odrobinka skusi igłę świerka,

Wspomnieniem będzie – praprawnuki wzruszy?

Z płatków magnolii urocza kołderka

Otuli wszystkie wspomnienia mej duszy.

Śmierć, być przestanie przepowiednią podłą,

Bo choć nie tęsknię wcale za wiecznością,

Gdy porcją czwartą, smukłą będę jodłą,

Z życiem się żegnać, z mniejszą przyjdzie złością.

Skoro nie zaznam więcej chłodu rzeki,

W moim ogrodzie przespać chciałbym wieki.

Starość, co szuka do życia podniety,

Tej zimy jeszcze takiej porcji słońca

Nie otrzymała, rzec można – niestety.

Wiosna wysłała dzisiaj swego gońca.

Śnieg szybko ginie. Czy tak już zostanie?

Czy nową porcją luty nam przypomni,

Że jest za wcześnie na z zimą rozstanie?

O ciepło proszą nie tylko bezdomni.

Jeszcze się bieli rozlewisko rzeki,

Nie słychać jeszcze żadnego żurawia,

Lecz dziś dochodzą do uszu przecieki,

Że się niejeden już w podróż wyprawia.

Dzień coraz dłuższy, nadzieja się rodzi

Że wiosna rychło pragnienia odmłodzi.

Są! Przyleciały nad Biebrzę łabędzie;

Ich blask nie tylko moją radość pieści.

Rzeka wylała, więcej wdzięku zmieści,

Oczy by cieszył taki urok wszędzie.

Rzeka już dawno na gości gotowa:

Niebem barwione lśnią błękitne wody;

Nikt nie odbierze łabędziom urody,

Urok powrócił dziś do Dolistowa.

Ja je uwielbiam, one wody bobrze,

Płyną dostojnie, niczym białe żagle,

Nic ich nie spłoszy, nie zaskoczy nagle,

Są tu bezpieczne – pewnie im tu dobrze.

Zima swe białe szaty porzuciła.

Wiosna już chyba na dobre wróciła.

Mgła dziś zasnuła pejzaż sercu miły.

Łabędzie, które wczoraj wzrok głaskały

Chętnie by słońcu pióra swe oddały,

By wzmocnić nieco nadwątlone siły.

W ciszy spokoju, puchowe poduchy,

W mlecznym azylu cierpliwie czekają,

Aż mgła opadnie, żeby całą zgrają

Dalej, na północ wiosny nieść podmuchy.

Może któremuś Biebrza się spodoba,

Zostać tu zechce, pani swej poszuka,

Może mu serce już do którejś puka.

Gniazdo założy, biel naszych ozdoba?

„Brzydkich kaczątek” znów latem przybędzie,

I znów się zmienią w przepiękne łabędzie.

Radość wróżą słodkie minki,

Podpowiedzą: jak, gdzie, kiedy?

Gdy świętują Walentynki,

Zaciskają zęby zgredy.

Nie im kręcić przyjdzie zadkiem.

Pokaz manier, wychowania

Babć i dziadków dumnym spadkiem,

Na nic, innych ról starania.

Chłoń, celebruj – pókiś młody,

Skoro służą wszystkie członki.

Stare, w miejsce nowej mody,

Kościelnego, pieszczą dzwonki.

Może jakiś klub seniora?

Chętniej zjadłbym muchomora!

…Świeżej porcji muchomora!!!

                         ***

Dziś radość wróżą młodych słodkie minki

Podpowiadają: Jak, gdzie, oraz kiedy?

W dniu, gdy świętują wszystkie Walentynki,

Zęby zazdrośnie zaciskają zgredy.

Nie im sądzone starym kręcić zadkiem,

Lecz pokaz manier, szkoła wychowania.

To babć i dziadków bywa dumnym spadkiem,

Na nic się zdadzą innych ról starania.

Święto celebruj, gdy masz pesel młody,

Dopóki sprawne wszystkie twoje członki,

Bo starym w miejsce nowej, smacznej mody

Dźwięczą rozkosznie kościelnego dzwonki.

A, może wstąpisz do klubu seniora?

Cooooo??!! Wolę świeżą porcję muchomora! 

Nim się w ostatnią mą podróż wybiorę,

Pragnę w mej ziemi odbić się pieczęcią,

By z dobrych wspomnień postawić zaporę,

Niech, mój ochroni lęk przed niepamięcią.

Smutne, gdy życie śladu nie zostawia,

Podmuchu wiatru obarczone siłą,

Pląsem chwilowym, niczym się nie wsławia,

Bezgłośne, jakby go wcale nie było.

Iść łatwiej młodym, kiedy drogowskazy

Podróż oznaczą, cenną podpowiedzią,

Choćby to były jedynie wyrazy,

Co życie czynią bezgrzeszną spowiedzią.

Wtulony w ciszę kamień więcej znaczy

Kiedy wędrowca, błądząc, go zobaczy.

Pragniesz, by słowa twe brzmiały poważnie,

Z zacnym tematem zawiązały spółki,

Dobierasz wszystkie niezwykle rozważnie,

By lśniły metką zwrotów z górnej półki.

Obawa smutna dręczy cię uparcie:

Czy ktoś przy końcu tyrady nie zaśnie?

Uwaga bardziej skupia się na żarcie,

Nim cisza mnogim decybelem wrzaśnie.

Wzniosłości potok nie doczekał echa?

Cennego czasu zawsze martwi strata,

I żeś się starał, marna to pociecha,

Posłuchaj rady, z doświadczeniem, brata.

Nie chcesz się zmierzyć z sukcesu pozorem,

Sprawy poważne – prezentuj z humorem.

Króciutką prośbę „expressem”

Wysłałem jej SMS-em:

Przyjdź! Znowu tęsknię, okrutnie.

Czas tak się dłuży rozrzutnie.

„Chęć się już dzisiaj pakuje!

– Szybką odpowiedź serwuje –

Nawet, gdy zmarznąć bym miała,

W marcu ci oddam się – cała!

Wiedziona słonecznym sygnałem

Złotym się zjawię podbiałem,

Lub może w sukni błękicie,

Krokusem będę w rozkwicie.

Którym? Na pewno odgadniesz,

I dam ci to, czego pragniesz.”

Słońce już zaszło, puste gniazdo czeka.

Bocian przyleci, pewnie z końcem marca.

Oczy ucieszy młodych, serce starca,

Gotowa będzie na przybysza rzeka.

Za chwilę, nocy ciemność dzień pochłonie,

Spokój, usypia rozmowy żurawi.

Świt znów obudzi gwar i radość sprawi,

Szkoda, że w stajniach nie rżą kare konie.

Dziwna by była wioska bez bociana

Skąd by się wzięły nowe pokolenia?

Misję specjalną mają do spełnienia;

Kogo by brały babcie na kolana.

Nie tylko myszy cieszą się ze zmroku,

Nikt nie odbierze wieczorom uroku. 

Urodą uwodzisz me zmysły,

Wspaniale się spisał Twój malarz,  

Nadzieją napawasz czas przyszły,

Kochaniu rozkwitnąć pozwalasz.

Tak chciałbym Cię okryć sonetu

Powiewem utkaną sukienką,

By obok niemego portretu

Był tortu mych wspomnień wisienką.

Twój urok zapiszę w pamięci,

Tej nocy na pewno nie zgaśnie.

Nut pięknych plejadę wiersz nęci,

Wśród rymów wciąż rodzą się waśnie:

Czy wdzięku masz więcej, czy serca?

Znów będzie potrzebny rozjemca.

Wiersz – zdobiona pięknym słowem, romantyczna czasu strata?

Odrzucając każde tabu, poetycką rządzi normą.

Choć pozornie bez powabu, muzom wierną służy formą.

Pokłon czyniąc złotogłowiem, skromnym  hołdem jest dla Świata.

W każdym niemal pokoleniu, świętość się rozstaje z Graalem

Wzór klasyczny w zapomnieniu, tronu coraz ustępuje.

Wiersz, wciąż zmienia swe aktywa, smaku nowych form próbuje,

Skoro nowość, sławy chciwa, rymu nie chce być wasalem.

Nowe strofy – nowe stroje. Świetnie! Świat jest przecież różny.

Niczym ziarno z wnętrza kłosa korzystając z mód kreacji

Strzelić pragnie pod niebiosa, wiersz, przy wiecznych cnót narracji.

Niech więc wdzieje suknie swoje, wenie niech nie będzie dłużny.

Skoro słońce, jak świeciło, świeci, zdolne grzać sumiennie,

Trwaj klasyko! – Sercu miło, że jest coś, co brzmi niezmiennie.

Piękna przykładów nad Biebrzą bez liku,

Ślicznym dziewczynom nie brak konkurencji.

Własną urodą i klasą prezencji

Sobie nawzajem dotrzymują kroku.

Skowronek śpiewem, żuraw głośnym krzykiem,

Oznajmić pragną, że już są, że wiosna.

Doczekał znowu ogrodnik i sosna,

Cieszy się wszystko, co ciepła stronnikiem.

Kobiety znowu odkryją kolana,

Kukułki chętnie szczęście im wywróżą,

Bociany, chociaż zmęczone podróżą,

„Prima |aprilis” zaklekocą z rana.

Słońce jak zawsze uczucia rozgrzeje;

Na widok wiosny, radość się zaśmieje.

Trudno nie lubić – któż nie zgadnie –

Uroczej wiosny wszystkich wcieleń.

Nie znam nikogo, kto nie pragnie

Po zimie witać młodą zieleń.

Nikt nie zarzuci jej szaleństwa,

Nie wytknie, że się pośpieszyła,

Nikt nie wypluje słów przekleństwa,

Bo pragnień wszystkich nie spełniła.

Wiosną ożyją przepowiednie,

Stare marzenia, w nowej szacie,

Miłość odzieje strój bezwiednie,

Człowiek odrodzi się w psubracie.

Wiosna to również stan umysłu,

Pieszczota dla każdego zmysłu.

Witajcie wszyscy, wiedzy szukający,

Postawcie śmiało pierwszy krok kariery.

Apel jedynie mamy dziś gorący,

Żeby was zapał nie opuszczał szczery.

Uczcie się śmiejąc, w prawdzie się lubujcie.

Bo poszukując znajdziecie odpowiedź,

Stare poznając nowych dróg próbujcie;

Niech pozostanie krótką wasza spowiedź.

Dwa, szkół filary: postęp i tradycja,

Niech jeden nigdy nie gubi drugiego,

Bo ludziom służy taka koalicja,

I zawsze zadaj pytanie: Dlaczego?

Choć wiedza nasza już przecież rozległa,

Chwila poznania wszystkiego, odległa.

Ile azotu z tlenem musiał zmieszać,

Ile pomyślnych wiatrów wykorzystać,

Na jednej nodze, nocy ile wystać,

Strwożone serce ile razy wskrzeszać?

Ilu drapieżców musiał wywieźć w pole,

Ile nadziei musiało zaświtać,

Jak różne poznać wagabundy role,

Żebyśmy mogli bociana przywitać?

Czemu w tym jednym gnieździe mieszkać pragnie?

Czemu, tu miejsce wybrał dla swych dzieci?

Każdy, kto gniazdo raz opuścił – zgadnie,

Jak on, do domu rodzinnego leci.

Nie raz łzę otarł, za kolebką szlochał,

W Biebrzy się pewnie, tak jak my – zakochał.

Chodzi mi o to, żeby zdobną zwrotką,

W rym otuloną, wszystkim zrozumiałą,

Trafić do myśli zajętych trzykrotką,

Pracą, sprzątaniem, o los troską stałą,

Docenić proste, codzienne tematy:

Co w życiu ważne, czemu dręczy zmorka,

By, raz służyły za miękkie piernaty,

Raz, szydłem wyjrzeć zechciały by z worka,

Piękno malować bliskie, tuż za miedzą,

Nie doceniane zazwyczaj na co dzień,

Niech je dostrzegą, innym podpowiedzą,

Strofy sonetu każdy powód godzien.

Cieszy mnie bardzo, serce się podrywa,

Gdy zwolenników poezji przybywa.

Deszcz nocny z wiatrem senne myśli kusi

Melodie stuka o blachę perkusją,

Po czym nad ranem sam spokojnie  przysnął,

Bo dziś sobota, też odpocząć musi.

Słońce już czeka, takie mam wrażenie,

Chmury rozpędzi, choćby na chwileczkę,

By dzień porządków rozjaśnić troszeczkę,

Takie, odwiecznej tradycji spełnienie.

Może w ogrodzie magnolie przesadzę.

Pora najwyższa, bo już wiosna puka,

Krokus wygląda, twarda z niego sztuka:

Już możesz, śliczny – wychodź – dobrze radzę.

Jutro niedziela, Zbigniew gości sprosił,

Także za wiosnę toast będę wznosił.

Winem się uracz – dzień zyskasz szczęśliwy.

Żeniąc się, zaznasz rozkoszy rok cały.

Ogród zapewni szczęścia powód trwały;

Skromny mnich ongiś doradzał życzliwy.

Pielęgnuj go, dbaj o wszystkie potrzeb wątki,

Podlewaj stale, karm, rozmawiaj czule,

Pszczołom podaruj miodem syte ule,

Nawet ukryte odwiedzaj zakątki.

Po latach, kiedy rozliczy cię życie:

Tak raj wyglądać powinien! – Zawołasz.

Choć jest niepewność, gdy zechcesz, podołasz.

Wystarczy zadbać – sukces przyjdzie skrycie.

Czy o ogrodzie myślał bezimienny,

Czy dał miłości porad cykl bezcenny?

Jest ktoś...?

Jest ktoś nad Biebrzą, kto wiosny nie lubi,

Bez cienia żalu: „Zimo, wróć!” – zawoła?

Boże! Co plecie? Rozum w śniegu zgubił?

Tego dziwaka ktoś zrozumieć zdoła?

Jest ktoś, kto z raju do piekła by wrócił?

Kto, by po marcu na kwiecień nie czekał,

Wiosną, nadzieję na szczęście porzucił?

Po kwietniu, maja uroków się zrzekał?

Uwielbiam wiosnę, bo lato zaprasza,

Lilie zakwitną, a po nich – gladiole.

Oko, pretensję wciąż o więcej zgłasza;

Ja, wszystkich kwiatów spełnię każdą wolę,

A kto z kochania rezygnuje w maju,

Nie zasługuje, by żyć w pięknym kraju.

Jolu kochana! Koleżanko „z celi”.

Kusi Cię wiosna solidnym oddechem.

Smutniej nam będzie, gdy buzia z uśmiechem

Twym, zawsze ślicznym, nas nie rozweseli.

Odbyłaś wyrok. Wiedziona pokusą,

Słodkiej wolności wkrótce zasmakujesz.

Wiemy, że wszystkim  bankowcom współczujesz,

Bankierem będziesz, z kasą nieco kusą.

Niech Ci się pieniądz śnić już nie próbuje!

Patrz! Oczy nasze dla łez dziś zbyt ciasne.

Niech Ci przynajmniej zdrowie dopisuje;

Liczyłaś cudze, długo licz dni własne.

My, dziękujemy Ci za wspólne lata,

A Bank… niech płacze, niech wie co to strata.

Już są! Krokusy główki wychyliły,

Złote kielichy z trawy wyglądają

Jeszcze ostrożnie, jakby tu nie były,

Znów przed podbiałem wiosnę ogłaszają.

Żeby tradycji stać się mogło zadość,

Nocny mróz zechciał się z nimi przywitać;

Tak krótka bywa z wczesnej wiosny radość,

Tym szybciej trzeba widok piękny chwytać.

Lecz ja, nie płaczę, wiem, że już za tydzień

Całym dywanem  krokusy zakwitną.

Szybko zapomnę luty, styczeń, grudzień;

Bez mego żalu zimy ślady znikną.

Marzec, już nowe szykuje klejnoty,

Nikomu nie brak na wiosnę ochoty.

Wiosna... z pewnością! Kot już, jak należy,

Ludzką cierpliwość ponownie testuje,

Wolności, jeszcze więcej potrzebuje,

Nie wrócił rano; pies oczom nie wierzy.

Po nocy zawsze czule się witają:

„Baja” go goni, on niby ucieka,

A tak naprawdę, jak na kumpla czeka,

Dwa lata z misek sobie wyjadają.

Dopiero marzec ów rytuał zmienia,

Bo zew natury co roku zwycięża,

Słodziutki pupil gra dzielnego męża,

Wyrzut, nie dręczy kociego sumienia.

Czy wróci znowu, nędzny i skruszony?

Jak dotąd, wracał – amant wychudzony.

Pierwsza, wiosenna, marcowa niedziela

Woła, by wreszcie pożegnać się z zimą,

Bo wielu zmartwień bywała przyczyną;

Nieliczne grono zdania nie podziela.

Nim z wiosny w pełni zapanuje radość,

O zimę, kłótni już nie pora toczyć,

Trzeba Marzannę w Biebrzy nurcie zmoczyć,

Starej tradycji czas uczynić zadość.

Wprawdzie poranek jeszcze całkiem chłodny,

Ślimaki suną ciepłem dnia skuszone.

Winniczkiem, siły wzmocni nadwątlone,

Jeż wychudzony, co się zbudził, głodny.

Pszczoły się pyłkiem wrzośców zajadają,

Gęsto obsiadły dywan, głośną zgrają.

Gdyby szczęście dziś przyszło, łzy bym nie uronił.

Może spełni się jutro, wczorajsze marzenie?

Nie będę utyskiwał, i za wiatrem gonił,

Bądź łaskawszy mój losie! Choć raz miej sumienie!

Nie każdy dość ma czasu, długie warty męczą;

Włos już rzadki, siwieje, starość rychłą wróży,

Kolanom ból doskwiera, zbyt długo już klęczą,

To psychicznej kondycji wyraźnie nie służy.

Pragnienia, do paskudnej prowadzą depresji,

Psychiatrzy, i beze mnie dobrze sobie radzą,

Przed skutkami mnie uchroń przerwanej sukcesji

Dopóki się me członki jeszcze na coś zdadzą.

Stary nieco kawaler na swój los narzeka,

Tak bywa kiedy facet – zamiast działać – czeka. 

Dziś Dzień Poezji, nie znałem przepraszam,

Lecz, jak brak wiedzy muzom wynagrodzić?

Sonet stosowny może zdołam spłodzić.

Wieczór daleko, zatem rymy spraszam.

Poezjo! Wieczna słów wszystkich ozdobo

Niektórzy myślą, że jesteś przeżytkiem

Słów udziwnionych niepotrzebnym  zbytkiem

Dla życia zbędną, dziwnej płci osobą.

„Wybacz im, bowiem nie wiedzą co czynią”,

Z życia chcą zrobić wygodną biesiadę.

Ja, chętnie przyjmę w Twej szkole posadę

Choćby woźnego z zawsze dumną miną.

Będę się uczył pilnie, jak należy,

Słowa układać – nim mój czas ubieży.

W sonetu formę chciałbym sprawniej myśli wplatać,

Dopieszczać gładkie rymy, rytm, co serce koi,

Okopać się w tradycji, wiekopomnej zbroi,

Zaświadczyć każdą zwrotką, jak bez skrzydeł latać.

Poezji się poddałem, z nią zatańczyć pragnę.

Bo choć już wszystko było – wierszy pełne półki –

W epoce skrótów chciałbym wypuszczać jaskółki;

W hasłach wzrok wciąż się kąpie, czy odzew odgadnę?

 „Nara”, mi nie wystarcza, wolę „ do widzenia”,

Lub „żegnam”, gdy się intruz do sumienia wciska.

I, zamiast słownych klipów wybieram igrzyska,

Słowa tkać chcę w: zaklęcia, przestrogi, pragnienia.

Do dzieła zatem! Z myślą szybciutka narada,

Praktyka, drogą mistrza – życie podpowiada.

W ciszy poeta strofy w wiersz układa,

Słowem ozdobnym idee obleka.

Kiedy natchnieniu zgłoska nie ucieka

Znowu powstanie o życiu tyrada.

Bo z czego pisarz dzieło swoje tworzy?

Nie dotknął rymu nie spytał: dlaczego?

Tak wiele da się wykrzesać z niczego;

Przed czasem nawet, myśl się nie ukorzy.

Trwa, bez ochrony twardego tworzywa

Tylko pamięci ludzkiej mu potrzeba,

W niej mu najlepiej, w niej dotyka nieba,

Bo człowiek łaknie piękna i krzesiwa,

Nadziei, choćby nikłej odrobiny,

A życie przetrwa w koszyku z wikliny.

Pani M. – Dzięki, za Jej cudne zdjęcia.

W ciepełku siedząc oczy mogę pieścić;

Nie miałbym, bez nich, bladego pojęcia,

Że wdzięku tyle Biebrza może zmieścić.

Nie muszę wstawać godzinę przed świtem,

Tylną część mocząc, kryć się przed ptakami,

Nie musi Ślązak łzawić z niedosytem,

Z szefem się kłócić, zmieniać dyżurami,

Czekać nie trzeba zbyt długo wyniku

Porannej, życia pełnej eskapady,

Tego dnia jeszcze, foto na Facebooku;

Echo roznosi: Wow! Super! – tyrady.

Nikt tyle Biebrzy nie czyni dobrego.

Brawo, Beatko! – ...zdjęcia najlepszego!!!

Sobota śmiała się rozpromieniona,

Niczym zapowiedź  rychłej, ślicznej wiosny,

Lecz, co to? Rzeka taka odchudzona!

Kto skradł jej urok, kto był tak zazdrosny?

Choć srebrzą pejzaż chude rozlewiska,

Pewnie za kilka dni – to smutne – znikną.

Żal, że się wodne zakończą igrzyska,

Czy może chmury spadną białą ikrą?

Czy się zawiodą stada batalionów,

Kiedy przybędą na swój zlot doroczny?

Rzeko! Bądź miła, nie psuj nam nastrojów!

Czy ja nie jestem nazbyt czarno-wzroczny?

Pusta, by była Biebrza bez swych gości;

Deszczu poproszę – tak po znajomości.

Mądry mój bocian. Dobrze wie co robi,

Że się nie śpieszy do zimnego gniazda,

Kiedy śnieg,  pejzaż świeżą bielą zdobi,

Jeszcze nie jemu świeci Biebrzy gwiazda,

Żeby zaczekać, instynkt podpowiada.

W marcu pogoda zmienia się co chwila.

Gdzieś, na południu króciutka narada;

W Prima Aprilis zobaczę pupila.

Kwietnia początek, nie lepszy od marca,

Klekot przezorny, więc liczy na siebie,

Nie lubi zbytnio wczesnej wiosny garnca,

Choć mu pomogę, gdy będzie w potrzebie.

Memu boćkowi nie wystarcza słowo,

Wie, jakie bywa wiosną Dolistowo.

Słońce już zaszło, puste gniazdo czeka.

Bocian przyleci, pewnie z końcem marca.

Oczy ucieszy młodych, serce starca,

Gotowa będzie na przybysza rzeka.

Za chwilę, nocy ciemność dzień pochłonie,

Spokój, usypia rozmowy żurawi.

Świt znów obudzi gwar i radość sprawi,

Szkoda, że w stajniach nie rżą kare konie.

Dziwna by była wioska bez bociana,

Skąd by się wzięły nowe pokolenia?

Niezwykłą misję mają do spełnienia;

Kogo by brały babcie na kolana.

Nie tylko myszy cieszą się ze zmroku,

Nikt nie odbierze wieczorom uroku.

Mężczyznę traktuj ja psa, albo kota,

Po ludzku, znaczy: rano nakarm smacznie,

Za dnia go wypieść, niech coś ma – niecnota,

A na noc wypuść, dom doceniać zacznie.

Nie można przecież bez przerwy harować.